Tekst pochodzi katechezy majowej Kursu Paschalnego, przygotowanej dla członków Wspólnoty Marana Tha przez Ks. Andrzeja Kowalczyka
KAPŁAŃSTWO POWSZECHNE I POWOŁANIE DO EWANGELIZACJI
Św. Piotr w swoim pierwszym Liście tymi słowami zachęca wiernych do świętości: Do Niego przybliżywszy się, który jest żywym kamieniem, ale u Boga wybranym i drogocennym, wy również jako żywe kamienie będziecie wbudowani, jako duchowa świątynia, jako święte kapłaństwo, aby składać duchowe ofiary, przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa (1 P 2,4-5).
Chrześcijanie według apostoła winni dążyć do świętości, ponieważ mają stanowić żywą, duchową świątynię. Porównanie „żywe kamienie” i „duchowa świątynia” apostoł tworzy w oparciu o Izajaszową metaforę „kamienia węgielnego położonego na Syjonie” (Iz 28,26), którą odnosi do Chrystusa w wierszu 4 i 6. Jeżeli Chrystus jest kamieniem węgielnym budowanej przez Boga świątyni, to Jego uczniowie są żywymi kamieniami tej świątyni (por. Ef 2,20). Są także kapłanami w niej, bowiem o kapłaństwie powszechnym w odbudowanym Izraelu mówi Izajasz: Wy będziecie nazwani kapłanami Jahwe, mienić was będą sługami Boga naszego (61,6).
W tym samym liście św. Piotr ponownie przypisuje wszystkim wierzącym w Chrystusa godność kapłańską: Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła (1 P 2,9). Apostoł wyraźnie tutaj nawiązuje do słów
